Alleen en toch verbonden

Door Roseline op wo, 24/05/2017 - 15:54

Het is mei en de zon schijnt volop. Het groen van de bomen is nog helder van kleur en de wind heeft nog niet dat warme van de zomer. Het is prachtig weer. Ik wandel en kom op een open plek in het bos. Zo mooi ! Dit plekje blijft me verbazen en ik wil dit gevoel delen met iemand. Alleen, ... er is niemand in de buurt.

Ik ben graag alleen en hou van de stilte.

Het is in die stilte dat ik het al-één ervaar.

Ik trek er regelmatig op uit om te wandelen. Een beetje regen of koude houden me niet tegen. Dan kom ik tot rust en na twee uur ben ik volledig opgeladen. Het is niet dat die natuur energie in mij propt. Het is al de rommel in mijn hoofd die verdwijnt, zodat er geen storing meer zit op de elektrische leidingen en ik terug ga stralen.

Dat afzonderen heb ik altijd al gedaan. Mijn moeder vertelde me dat ik als vijfjarige een cirkel van schakeltjes maakte en er middenin ging zitten met de boodschap dat daar niemand in mocht komen. Dat was toen mijn manier om een plekje te maken tussen al het gewoel.

En zo voelt het ook tijdens de wandelingen. Het is een  manier om mijn eigen plek te vinden, tot mezelf te komen en het "al-één" te ervaren.

"Alleen zijn" is voor mij niet  "eenzaam". Te midden van mensen geen connectie of u niet begrepen voelen, dat is voor mij eenzaamheid. Als ik dat voel, dan weet ik dat het tijd is om mij terug te verbinden met mensen. Om af te spreken, mij open te stellen, zelf mee te geven en te luisteren naar wat er leeft.

Ook al heb ik een relatie, ik kies er momenteel voor om alleen te wonen. Naast de momenten van samenzijn, geeft het me de ruimte om mezelf te vinden. Het lijkt alsof ik de tijd beter kan indelen. De tijd als mama, partner, zaakvoerder en de tijd voor mezelf. Er zijn ook nadelen aan alleen wonen. Bijvoorbeeld, als je geniet, maar er is op dat moment niemand om het mee te delen. Zoals nu op de wandeling.

Ik sta nog steeds op de open plek en hoor mezelf zeggen: "Ook al sta je hier alleen, het gevoel van blijdschap kan je niet aan iemand geven. Je kan het hooguit bij iemand oproepen omdat die je ziet genieten. Dus, laadt die batterijen maar op en hou die glimlach." Straks, als ik terug onder de mensen ben, kunnen ze er maar happy van worden.

Persoonlijk

Reacties

Door verkinderen Beatrijs op wo, 16/01/2019 - 16:19

Wat leuk en mooi verteld. Ook ik ervaar het wandelen in de natuur als een middel om alle rommel uit mijn hoofd te laten verdwijnen, om weer tot rust te komen. Ik voel als het ware alle stukjes terug op hun plaats vallen. Juist alsof ze helemaal ondersteboven zijn gehaald door van alles en nog wat. Uit ervaring weet ik ook dat dit slechts kan als ik alleen en in stilte het pad bewandel. Want wanneer ik met enkele vrienden stap en over koetjes en kalfjes praat, gebeurt deze metamorfose niet. Ik stap ook niet om te stappen. Ik stap en kijk eens rond en luister. Ik voel hoe de vogels terug rust brengen in mijn aura. Ik observeer de planten rondom mij en ze geven me inzichten. Zoals vandaag op mijn wandeling. De hazelaar staat reeds in bloei. Met haar hangende katjes. Wanneer ik deze gadesla en bekijk, besef ik dat die katjes gemaakt zijn om te hangen. Ze zullen nooit met hun kopje omhoog staan, zelfs al stormt het. Automatisch vallen ze terug naar beneden. Het is hun natuur en hun schoonheid om hangend door het leven te gaan. Ook al associeer je het hangende met verdriet (vgl met de treurwilg) of je kopje laten hangen, de hazelaar of treurwilg kan maar op 1 manier zijn mooie zelf zijn en dit is door te hangen. Ik dien toe te geven dat een mooie grote treurwilg in een park ook een ontzettende aantrekkingskracht heeft. En wanneer ik onder haar kruin sta, geeft ze me een gevoel van veiligheid en geborgenheid. De souplesse van de takken en de katjes helpt me om in te zien dat het beter is om mee te gaan met de schwung van het leven dan halsstarrig vast te houden. De kans op letsels is veel kleiner. Dit gaf me ook het inzicht dat ik niet dien te zoeken in boeken en te luisteren naar anderen wat goed voor me is. Een keer dit proberen en dan nog eens dat, want ik mag duizend dingen proberen, er zal nooit succes zijn als dit niet strookt met mijn natuur, met mijn eigenheid. Ik dien mezelf te ontdekken en te zijn wie ik ben vanbinnen. Ook al vindt de rest van de wereld dit niet ok, het is mijn enige manier om gelukkig te zijn en te stralen. Wat verderop begint de wilg te bloeien. Overal verschijnen de eerste witte donsjes van hun katjes. Ik voel dat ik me gelukkig mag prijzen en ik voel me blijer worden daar ik de witte puntjes associeer met lichtpuntjes in de duisternis. Ik weet weer dat er altijd in iedere situatie ook lichtpuntjes zijn, als ik maar genoeg kijk. Ik dank moeder natuur voor haar inzichten en haar rust. Ik dank jou voor jouw verhaal en je openheid, het is voor mij ook een bevestiging dat wat ik voel in de natuur waar is en dat ik niet alleen ben in deze manier van zijn. Nog veel succes. Groetjes Beatrijs